Niedokończony obelisk w Asuanie oraz wiele innych sprawia, że historycy zadają sobie wiele pytań. Jak wytwarzano obeliski w jednym bloku? Jak transportowano tak ogromne obeliski przez wiele mil, a także jak je stawiano, gdy już zostały przetransportowane? Można zadać sobie jeszcze wiele innych pytań, a badacze nadal snują różne przypuszczenia. Jak było z niedokończonym obeliskiem w Asuanie? Dlaczego przerwano jego budowę?
Czym jest niedokończony obelisk w Asuanie?
Jeśli chodzi o pojęcie tradycyjnego obelisku, to jest on definiowany jako wysoki smukły pomnik, który ma cztery boki, a one zbiegają się w kształcie mini piramidy u góry.
Obelisk jest cechą charakterystyczną greckiej architektury, ale w Egipcie również można znaleźć ich kilka.
Niedokończony obelisk w Asuanie znany jest z tego, że jest jednym z największych obelisków, które znajdują się w Egipcie.
Ten obelisk został zbudowany na polecenie Hatszepsut, która była królową Totmesa II, ale też ona rządziła Egiptem jako faraon razem ze swoim dzieckiem Totmesem III – panowała od 1478 do 1458 roku p.n.e.
Niektórzy uważają, że obelisk został zbudowany na wzór Obelisku Laterańskiego.
Wspomniany Obelisk Laterański został najpierw zbudowany w kompleksie świątyń Karnak w Egipcie, a następnie został stamtąd przeniesiony na plac Laterański w Rzymie pod koniec istnienia Cesarstwa Rzymskiego.
Dzisiaj niedokończony obelisk nadal znajduje się w miejscu, gdzie powstał, czyli w kamieniołomie granitu w Asuanie.
Ten obelisk został prawdopodobnie porzucony w czasie budowy wtedy, gdy pojawiły się pęknięcia w skale.
Gdyby budowniczy ukończyli ten obelisk, to byłby on najcięższym obeliskiem, który został wycięty w starożytnym Egipcie.
Wygląd niedokończonego obelisku w Asuanie
Niektórzy przypuszczają, że ten niedokończony obelisk miał być przynajmniej większy o 1/3 niż wszystkie inne obeliski, które znajdują się w Egipcie.
Obelisk ten miał mieć 42 metry wysokości i około 1200 ton.
Próbowano go wykuć w skale granitowej, ale nigdy go nie dokończono, czego przyczyną mogą być liczne pęknięcia w granicie.
Podstawa tego niedokończonego obelisku nadal jest przymocowana do podłoża skalnego właśnie w tym kamieniołomie, gdzie go wykuwano w Asuanie.
Badacze nie są do końca pewni, co było przyczyną powstania tych pęknięć, ale przypuszcza się, że to prawdopodobnie sposób wydobywania granitu był tego przyczyną.
Dzisiaj obelisk ten funkcjonuje jako skansen, który pozwala sprawdzić, jakie techniki budowlane wykorzystywano w starożytnym Egipcie.
Znaczenie obelisków
Od bardzo dawna starożytni Egipcjanie znali kamień piramidalny ze spiczastym punktem, który według ich wierzeń miał symbolizować wzgórze, z którego one pojawiły się po raz pierwszy.
Wraz z upływem czasu ten kamień piramidalny zaczął ewoluować i przybrał formę obelisku, który przeważnie wykonywano z granitu, a do tego miał on wierzchołek w kształcie piramidy.
Obeliski ważną rolę zaczęły odgrywać w okresie V dynastii w świątyniach Ra, które znane były jako święty symbol kultu słońca.
Wznoszone one były na ogromnej podstawie na otwartym dziedzińcu, a następnie, gdy promienie słońca padały na jej szczyt, to światło zaczynało wypełniać świątynię, dzięki czemu ludzie mieli dowód bardzo dużej mocy słońca.
Jednym z takich potężnych obelisków, który nadal stoi w dzielnicy El Mataraya, został postawiony przed wejściem do Zaginionej Świątyni Re w Heliopolis.
Natomiast król Senwosret I poświęcił ten obelisk świątyni, aby poprzez to upamiętnić ceremonię „Heb-sed”.
Jaką technologię wykorzystano przy budowie obelisku w Asuanie?
Niedokończony obelisk w Asuanie dostarcza wielu danych na temat metody rzeźbienia przez starożytnych Egipcjan.
Na powierzchni skały tego obelisku nadal widać rysy narzędzi, które były przez nich wykorzystywane.
Przypuszcza się również, że starożytni Egipcjanie narysowali na nim linie w kolorze ochry.
Miało to na celu zaznaczenie miejsc, w których robotnicy mieli rzeźbić granit.
Dzisiaj wiadomo, że starożytni Egipcjanie wykorzystywali małe kulki minerału, które były twardsze niż granit i znane jako dolerit.
Ten minerał wykorzystywano jako łożyska kulkowe do przecinania skał.
Do tego używali specjalnej techniki, która pozwalała im na oddzielenie granitu od podłoża skalnego.
W tym celu wykonywali bardzo małe wgłębienia w korpusie skały, a były one robione wzdłuż całej linii, gdzie miało być oderwanie.
Następnie te ubytki były wypełniane wiórami drzewnymi, a potem bardzo dokładnie nasączano wodą zrębki.
Dzięki temu namaczaniu drewno powiększało swoją objętość i poprzez to dochodziło do pękania skały wzdłuż tych narysowanych linii i to powodowało jej oderwanie się od podstawy.
⇒ Czytaj także: ŚWIĄTYNIA HATSZEPSUT – WIELKA ŚWIĄTYNIA MILIONÓW LAT
♦ Zareklamuj wydarzenie, swoją działalność, produkty itd. – dodaj ogłoszenie ⇒ KLIK
♦ Współpraca reklamowa na portalu ⇒ kontakt@odkrywamyzakryte.com
♦ Chcesz poznać więcej tajemnic świata? ⇒ KLIK
