Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku założył Samuel Liddell MacGregor Mathers oraz William Wynn Westcott w 1887 roku. Opowieść dotyczącą tej organizacji można zaliczyć do europejskiej ezoteryki, która przedstawia liczne historie, zarówno pouczające, jak i dziwaczne, dotyczące naszej kultury. W tym przypadku mówimy o grupie hałaśliwych duchowych poszukiwaczy i jednocześnie praktykujących okultystów.
Powstanie ugrupowania
W dziejach powstania tego ezoterycznego stowarzyszenia przewija się wiele zdarzeń, które nie zostały do chwili obecnej wyjaśnione przez historyków. Pojawiają się także niezwykle liczne fałszerstwa.
W ciągu zaledwie kilku lat założyciele zakonu dokonali powołania świątyń w kilku brytyjskich miastach.
Poświęcone były one czci: Ozyrysa, Izydy-Uranii, Horusa i Ra.
Wokół nich skupili się najróżniejsi ezoterycy: ekscentryczny mag Aleister Crowley, Irlandczyk William Butler Yeats, aktorka Florentine Farr, jak również Edith Nesbit, Evelyn Underhill, Dion Fortune i Israel Regardie.
Wescott dokonał zaprojektowania hierarchii zakonu.
Zakładała ona, że nie będą wykorzystywane tu stopnie masońskie, a poszczególne sefiroty Drzewa Życia.
W stowarzyszeniu występowało 5 podstawowych rytuałów, które odpowiadały stopniom Societas Rosicruciana in Anglia, czyli towarzystwa, w którym Wescott stawiał swoje pierwsze kroki w ezoteryce.
Każdy ze stopni otrzymał własną, imponującą, łacińską nazwę: Zelator, Theoricus, Practicus oraz Philosophus.
Występował tu również stopień Neophyte, który umieszczony był pod Drzewem Życia.
Co wiemy o zakonie?
Za ciekawe uznaje się niesamowite wymieszanie kodów, które zaczerpnięte zostały z rozmaitych kultur, a tutaj łączyły się w religię Hermetycznego Zakonu Złotego Brzasku.
Widocznie kultywowana i zachowana została tradycja Judeo-chrześcijańska.
Jednak osoby należące do Golden Dawn, kierowały swoje prośby również do bogów wywodzących się z perskiego, egipskiego czy też grecko-rzymskiego panteonu.
Jednocześnie nosili szaty oraz nakrycia głowy, które przypominały wywoływane bóstwa.
Zauważalne jest, że Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku korzystał zarówno z dotychczasowych osiągnięć, jak i stawał się swego rodzaju nową siłą napędową dla licznie pojawiających się w tamtych czasach, na terenach europejskich grup neopogańskich.
Wszystkie te sekty czyniły nawiązania do odynizmu, druidyzmu oraz neoczarownictwa.
Magowie należący do Zakonu Złotego Brzasku wykorzystywali w głównej mierze prawa magii oraz doktryny zaadoptowane dla potrzeb współczesnej magii przez Eliphasa Leviego.
Był on najsłynniejszym w XIX wieku okultystą francuskim.
- Pierwsze prawo Leviego – prawo siły ludzkiej woli, stwierdza ono, że wola to siła i wartość materialna.
- Drugie prawo Leviego – prawo światła astralnego – uznawał on je za nieważki czynnik, który przenika przestrzeń i jest nośnikiem energii maga.
- Trzecie prawo Leviego – zostało skodyfikowane przez okultystów z Zakonu Złotego Brzasku. Mówi o współzależności mikrokosmosu z makrokosmosem. To barokowa doktryna wywodząca się z nadal popularnej na terenie Europy doktryny hermetycznej.
Działanie stowarzyszenia
Osoby zrzeszone w Golden Dawn rozwijały swoją wyobraźnię poprzez system tattw, które są kolorowymi figurami geometrycznymi, wykorzystywanymi w niektórych hinduskich szkołach tantrycznych w celu prezentowania żywiołów: wody, powietrza, ziemi, ognia oraz niepersonalnego żywiołu duchowego, który w hinduizmie nazywany jest Atmanem.
System zakładający wykorzystywanie tych figur był powiązany z teorią kolorów Zakonu Złotego Brzasku, doktryny, którą z kolei zaczerpnięto od Goethego i stosowano w okultyzmie europejskim, opierając się na tradycyjnych naukach.
Okultyści uznawali, że kolor stanowi element, lub linię łączącą świat duchowy i materialny.
Kolor miał być astralnym przejściem, możliwym do przekroczenia dla osoby wtajemniczonej.
W ten sposób zyskiwał wiedzę i możliwość poznania dzielonego przez całą ludzkość określonego obszaru bytu.
Barokowi alchemicy nazywali to wierzenie „Anima Mundi”, zaś Carl Gustav Jung określił to jako nieświadomość zbiorową.
Tulpy
Tulpa to jedna z licznych popularnych w zakonie praktyk.
Była ona twórczą wizualizacją – rodzajem metody terapeutycznej, która pozwala obserwować wewnętrzne obrazy mentalne.
W tej metodzie dochodzi do kształtowania się w ludzkim umyśle ideoplastycznych istot ożywionych, tzw. myślokształtów, czyli tulp.
Mają one stanowić świadomą projekcję dotychczasowych dokonań maga.
Przybierają solidny kształt i anatomię uzależnioną od żywości i uporu wyobraźni osoby tworzącej.
Okultyści uznawali, że silne myśli, dążące do realizacji, mają możliwość przybierania formy energii astralnej i ostatecznie fizycznej.
Inne praktyki
Dużą popularnością cieszyła się również kabała, która istotnie doczekała się własnej interpretacji Zakonu Złotego Brzasku.
Jednak zgodnie z pierwszą publikacją rytuałów Golden Dawn, którą odważył się wydać Israel Regardie, główna wartość w zakonie, która od samego początku była wynoszona ponad wszelkie inne, mieści się w słowie światło.
Swego czasu dochodziło do licznych i niezwykle burzliwych awantur, których skutkiem było, że Hermetyczny Zakon Złotego Brzasku na początku XX wieku przestał odgrywać jakąkolwiek rolę nawet w europejskim środowisku okultystycznym.
Duża część członków odłączyła się od Golden Dawn i założyła grupę Stella Matusina.
Jednak pewna ilość osób pozostała i uznawała się za kontynuatorów oraz wskrzesicieli Golden Dawn.
Nawet do dzisiaj nazwa New Hermetic Order of the Golden Dawn jest wykorzystywana przez pewną grupę okultystów dla swojego stowarzyszenia.
