Dur-Szarrukin było starożytnym miastem położonym na terenie dzisiejszego Iraku. Twierdzę zbudował władca Asyrii, Sargon II. Podczas jego panowania Dur-Szarrukin stanowiło stolicę całego państwa asyryjskiego. Wraz ze śmiercią władcy miasto straciło jednak swoją potęgę i podupadło. Świat dowiedział się o jego istnieniu dopiero w 1843 r., kiedy odnalazł je francuski konsul. Dziś stanowisko archeologiczne stanowi przede wszystkim wielką wartość historyczną, szczególnie dla badaczy, których fascynuje sztuka asyryjska.
Powstanie Twierdzy Sorgona
Twierdza Dur-Szarrukin – Twierdza Sorgona – powstała na rozkaz Sargona II w rekordowo szybkim tempie.
Budowano ją zaledwie 10 lat, co w tamtych czasach było rzadko spotykanym zjawiskiem.
Wybudowanie stolicy imperium w ciągu dekady stało się możliwe dzięki wielkiej liczbie zatrudnionych do jej budowy ludzi, głównie jeńców wojennych.
Miasto pyszniło się nie tylko licznymi pałacami i świątyniami zbudowanymi z ogromnym przepychem, ale również wspaniałymi zabezpieczeniami od najazdów i ataków.
Twierdzę ze wszystkich stron otaczały grube ceglane mury obronne.
Dla wojsk króla wybudowano wspaniałą brukowaną drogę.
Dur-Szarrukin to przykład przemyślanej w każdym calu infrastruktury miasta.
Niestety następca Sargona II zadecydował o przeniesieniu stolicy Imperium do pobliskiej Niniwy, co sprawiło, iż Dur-Szarrukin straciło większość swojego znaczenia.
Do całkowitego upadku jednak nie doszło, ponieważ twierdza zachowała swoją świetność i przez długi czas służyła jako miejsce zamieszkania dostojników państwowych.
Jak mieszkali władcy Asyrii?
Materiałem budowlanym użytym do stworzenia Dur-Szarrukin była niepalona cegła.
Mieszkańcy Asyrii nie używali do budowy drewna, ponieważ zwyczajnie go nie posiadali.
Siedziba władcy stanowiła przede wszystkim wielką wartość jako twierdza obronna, miasto szczyciło się wspaniałymi murami, które otaczały je z każdej strony, dzięki temu możliwe było odparcie każdego ataku.
Pałac Dur-Szarrukin składał się z kilkuset pomieszczeń.
Mieszkańcy mieli łatwy dostęp do świątyni boga Nabu, do której z pałacu prowadził kamienny most.
W części sakralnej pałacu istniało kilka świątyń przeznaczonych do oddawania czci poszczególnym bogom.
Najwspanialszą część budowli pałacowej stanowiła bez wątpienia sala tronowa oraz prywatne komnaty samego władcy.
Zdobienia i malunki wokół tronu króla przedstawiały przede wszystkim sceny bitewne, co miało swój określony cel.
Posłowie z innych krajów przybywający na spotkanie z władcą patrząc na tron ozdobiony scenami bitewnymi oraz triumfalnymi, mieli odczuwać wielką potęgę władcy.
Do pomieszczeń użytkowanych przez Sargona II prowadziły długie korytarze fantazyjnie zdobione kolorowymi cegłami.
Istnieje przypuszczenie, iż żony króla miały własne, odrębne mieszkania, usytuowane wokół komnat władcy.
Cały kompleks pałacowy wyróżniał się nie tylko przemyślaną budową, ale również wielkim przepychem.
Sztuka asyryjska w pałacu Dur-Szarrukin
Pałac Sargona II to źródło informacji na temat sztuki asyryjskiej.
Najwięcej zdobień posiadały oczywiście komnaty reprezentacyjne, można w nich było znaleźć liczne freski oraz reliefy.
Przedstawiały przede wszystkim potęgę króla oraz historię jego panowania, a także sceny o tematyce batalistycznej, charakterystyczne dla sztuki asyryjskiej.
Oprócz scen bitewnych malowidła ścienne reprezentowały również treści oddające cześć bogom.
Przypuszcza się, że ściany pałacu pokryte były boazerią z cedru, zdobienia te nie zachowały się jednak do naszych czasów.
Mimo to prace wykopaliskowe, które trwały na tamtejszym terenie do 1852 roku pozowoliły odkryć znaczące artefakty sztuki asyryjskie, które do dziś są wielką atrakcją turystyczną w Muzeum w Luwrze.
⇒ Czytaj także: ZIGGURAT W UR – ZAGADKOWA BUDOWLA SUMERÓW
