Demony Słowiańskie to byty duchowe, zajmujące pozycję pomiędzy światem Bogów a światem ludzi. Posiadają one cechy przynależne jednej i drugiej ze stron, co czyni je niebezpiecznymi, ponadto potrafią one, jak podają legendy, wtopić się w otoczenie, czyli przyjmować, chociażby ludzką czy zwierzęcą postać. Mowa tutaj o czarnych kotach, krukach czy sowach, na które nie zwracamy uwagi, bo przecież są takie pospolite.
Wierzenia Słowiańskie od zawsze dostrzegały pewien duchowy pierwiastek czynnika nadprzyrodzonego pozostawionego dla bytów duchowych, z których część jak wierzono, była dobra i przychylna człowiekowi, dopiero z czasem Chrześcijaństwo wyparło tego typu postrzeganie na rzecz całkowitego zanegowania tych duchowych bytów.
Kościół, a demony
Czasy inkwizycji były tym okresem w historii ludzkości, który został w dużej mierze napiętnowany terrorem, strachem i przelewem krwi, często ludzi niewinnych.
Co gorsza, wszystko pod dyktando osób często powiązanych z Kościołem.
Mimo to nie udało się wyplenić wszystkich praktyk okultystycznych, część z nich przetrwała po dziś dzień i jest praktykowana przez tajne sekty, stowarzyszenia a w ostatnich latach coraz częściej przez zwykłych ludzi, których być może mijamy na ulicy.
Owe praktyki mają na celu oddawanie czci demonom, przywoływanie ich obecności, wstawiennictwa.
Praktyki te są proszeniem o ingerencję jakichś bliżej niezidentyfikowanych energii w naszym życiu.
Co ważne, skutki takich praktyk są różne, bardzo często kończą się one dramatycznie.
Demony z naszych ziem
Teraz przyjrzyjmy się kilku demonom Słowiańskim, które bardzo często są bohaterami dawnych legend i opowieści, zazwyczaj ukazujących ich negatywny charakter.
Pierwszy z nich to Wodnik był on bytem tajemniczym, zamieszkiwał tereny zalesione w obrębach rzek czy jezior, w których topił nieświadomych ludzi. Leśna baba lub Baba-Jaga.
Demon ten przyjmował postać starszej kobiety.
Mieszkała ona samotnie w odizolowaniu.
Ciemny las to jej ulubione miejsce.
Ten, kto odnalazł jej dom, lub jego drogi skrzyżowały się z jej chatą, wówczas często taka osoba kończyła w rozgrzanym kotle, cierpiąc niewysłowione katusze.
Topielec to z kolei popularny na Warmii i Mazurach demon wodny, którego początkiem istnienia było samobójstwo lub poronienie.
Te wydarzenia sprawiały, że Topielce przybywały w dane miejsce, lub powoływano nowe do życia.
Są to byty niebezpieczne, ponieważ jak donoszą legendy, posiadały one nieposkromiony pęd mordowania, i zawłaszczania kolejnych dusz.
Łatwo dojść do wniosku, że bardzo często głównym celem demonów było odbieranie życia człowiekowi lub sprawianie mu cierpienia, przepełnianie egzystencji lękiem i strachem, które mogą w dalszej kolejności pchnąć do samobójstwa.
Borucha znany także, jako Leszy czy pan lasu.
Panował on nad dzikimi zwierzętami, przybierał postać starszego mężczyzny o długiej brodzie i białej karnacji skóry.
Jego działania były różne, czasem pomagał wędrowcom przejść bezpiecznie przez jego królestwo, a czasem zwodził pojedyncze osoby w głąb lasu, gdzie ślad po nich dosłownie znikał.
Ponadto nocami krążył między drzewami i straszył okrzykami, wrzaskiem i wyciem.
Demony, a wampiryzm
Upiory, nazywane także wampirami.
Według Słowiańskich wierzeń wampirem stawała się osoba, której zwłok nie spalono.
Ponadto ich śmierć była gwałtowano, a za życia ciążyła na nich klątwa powiązana z przekleństwem.
Upiory żywią się ludzką krwią, przybierają ludzką postać i mają liczne zdolności paranormalne.
Słowiańskie wierzenia w te istoty nasiliły się w momencie przyjęcia przez Polskę wiary chrześcijańskiej.
Jednak najgroźniejszym i budzącym największy strach w ludziach był demon Bies, utożsamiany z mroczną siłą, mogącą opętać każdego człowieka.
Bies jest uosobieniem najczystszego zła.
Przebywał głównie w lasach, ciemnych grotach i głębinach wodnych.
Mógł wnikać w ludzi i przejmować nad nimi kontrolę.
Po rozpowszechnieniu wiary chrześcijańskiej demon ten stał się synonimem i odpowiednikiem diabła.
Istnieją także inne demony Słowiańskie, które możemy podzielić na leśne, wodne, powietrzne i domowe.
Nie mniej, jednak jeżeli porównamy je z demonami Chrześcijańskimi, to szybko dojdziemy do wniosku, że między nimi występuje duża różnica.
Różnica ta polega na sile oddziaływania i istocie zła. Demony Chrześcijańskie to prawdopodobnie najgroźniejsze byty, o jakich możemy przeczytać, posiadają one liczne cechy nadprzyrodzone, a do tego cechuje je nieposkromiona nienawiść względem człowieka.
Demony Chrześcijańskie wydają się także być tymi istotami, których opis cechuje duża wiarygodność i spójność.
I właśnie o demonach Chrześcijańskich napiszemy w trzecim i ostatnim artykule poświęconym demonom.
AUDIOBOOK ANIOŁY I DEMONY kupisz tutaj kliknij
Książkę WIELKA KSIĘGA DEMONÓW POLSKICH. LEKSYKON I ANTOLOGIA DEMONOLOGII LUDOWEJ kupisz tutaj kliknij
