Puma Punku to niezwykły kompleks świątynnych ruin stanowiący ważną część ośrodka archeologicznego w Tiahuanaco w Boliwii. To miejsce, którego historia powstania wzbudza wiele kontrowersji i tworzy wśród badaczy wiele fantastycznych teorii. Znalezione tutaj megalityczne kamienie należą do jednych z największych na świecie.
12 800 stóp nad poziomem morza
W 1549 roku hiszpański konkwistador Pedro Cieza de Leon
podczas swych podróży po andyjskich wyżynach, odkrył dwa ogromne, niezwykłe zespoły kamiennych ruiny znajdujące się na powierzchni 3 km2 w mieście Tiahuanaco lub Tiwanaku (odpowiednio w języku keczua lub ajmara).
Tiahuanaco leży nieco ponad 70 km od La Paz, miasta z siedzibą rządu Boliwii, blisko granicy
z Peru, w odległości ok. 20 km od południowego brzegu boliwijskiego jeziora Titicaca, na imponującej wysokości około 3840 metrów n.p.m. (12 800 stóp).
Obecnie opuszczony, dziki, skalny płaskowyż otoczony jest od wschodu i zachodu przez dwa pasma górskie, które osiągają odpowiednio ponad 4700 i 6000 metrów wysokości.
Powietrze na tej wysokości jest rzadkie, dlatego też turyści mają tutaj problemy z oddychaniem. Warunki są tu naprawdę surowe. Według podań Indian Ajmara raz do roku w Tiwanaku można zostać świadkiem cudu.
Tego jednego, szczególnego dnia podczas wschodu słońca nastaje wiosna, po to, aby w południe przemienić się w lato, pod wieczór w jesień a nocąw zimę.
Kamienne kompleksy
Na terenie Tiahuanaco znajdują się w zasadzie dwa zespoły ruin. Pierwszy charakteryzuje się przede wszystkim dwiema olbrzymimi, kamiennymi strukturami, do których należą 15-metrowa piramida Akapana
oraz prostokątny, duży budynek z centralnym dziedzińcem, zbudowany
z naprzemiennych kolumn kamiennych i prostokątnych bloków zwany Kalasasaya, który służył prawdopodobnie jako obserwatorium astronomiczne. W jego centralnym punkcie umiejscowiona jest Brama Słońca (Brama Pumy).
Drugi kompleks, czyli Puma Punku to ogromna ilość potężnych elementów budowlanych, niepasujących do całości, spoczywających na prostokątnym placu, długim na ok. 167 metrów
i szerokim na 117 m.
Odkryte konstrukcje przybierają różne geometryczne kształty, czym zachwycają
i zdumiewają naukowców i archeologów z całego świata.
Puma Punku i kamieniarstwo
Najbardziej intrygującą rzeczą w Puma Punku jest kamieniarstwo. Puma Punku to zespół stojącym megalitycznych bloków kamiennych, z których większość waży do 65 ton, a największy ma proporcje mamuta.
Kamienne struktury przybierają różne, skomplikowane kształty, wymagające używania wiedzy geometrycznej i przestrzennego myślenia przy ich tworzeniu. Każdy kamienny blok jest technicznie dopracowany. Zachowano kąty proste, perfekcyjne otwory wiertnicze, idealnie obrobione krawędzie, czyli wszystko to, co wydaje się nieprawdopodobne do osiągnięcia przez cywilizację, która nie wiedziała o istnieniu koła ani nie miała własnego systemu pisma.
Najciekawsze struktury przypominające kształtem literę H, są układanką – kamiennymi puzzlami, idealnie dopasowanymi do siebie w swych poszczególnych elementach.
Ze względu na rozmiar tych konstrukcji, sposób, w jaki kamienie zostały przetransportowane do Puma Punku, był kolejnym tematem zainteresowania archeologów.
Analizy wykazały, że czerwone bloki piaskowcowa mogły być transportowane ze stromego zbocza kamieniołomu znajdującego się w pobliżu jeziora Titicaca, w odległości około 10 kilometrów od stanowiska Puma Punku. Mniejsze granitowe i diorytowe bloki mogły pochodzić z kamieniołomów na półwyspie Copacabana, oddalonego około 90 kilometrów od jeziora Titicaca.
Wszystkie bloki są cięte tak, że pasują do siebie, jak układanka. Nie używano zaprawy. Największe kamienie tworzą czteropoziomowe struktury. Brak drzew w okolicy, które mogłyby służyć do zbudowania jakiekolwiek ułatwienia w transporcie bloków kamiennych – te argumenty według uczonych świadczą o tym, że w tworzeniu Puma Punku mogli brać udział kosmici…
Zagadki Puma Punku
Dużą tajemnicę i wątpliwości budzi już sam fakt powstania kompleksu Puma Punku. Powszechnie przyjęto, że została ona wybudowana na przełomie VI i VII wieku naszej ery. Jednak pochodzący z Polski, boliwijski archeolog Arthur Posnansky uważał, że cała struktura może liczyć przeszło 15 tysięcy lat.
Wielu innych boliwijskich archeologów prowadzących prace na stanowisku Tiwanaku twierdzi, że jego początki sięgają XVI w. p.n.e. i podają, że wówczas znajdowała się tam prężnie działająca osada rolnicza. Jednak pełny rozkwit miasta przypadał na okres od III do VII wieku n.e., kiedy pełniło funkcję stolicy i głównego ośrodka kultury rodu Tiwanaku.
Inkaska legenda głosi, że w tworzeniu wszystkich świątyń Puma Punku i jednocześnie
w stworzeniu pierwszych ludzi w Tiahuanaco odgrywał rolę bóg Viracocha.
Jednej nocy zawiesił na niebie Słońce, Księżyc i gwiazdy, a następnie stworzył człowieka i świątynne kompleksy, które miały stać się dla ludności miejscem religijnego kultu, gdzie składano ofiary.
Niektórzy badacze zakładają, że 6000 lub 7000 lat temu na terenach Boliwii istniała cywilizacja, która technologicznie przewyższała dzisiejszą. Erich von Däniken twierdził, że „Puma Punku było świadkiem zastosowania zaawansowanych technologii i można to udowodnić”, choć do dziś nikomu tego nie udało się udowodnić.
Inna teoria zakłada, że rękę do budowania Puma Punku przyłożyli starożytni kosmici. Pojawili się oni po to, aby zostawić spuściznę ludzkości, aby nauczyć naszych przodków zaawansowanych technik budowniczych.
Potwierdzenie tej hipotezy miałoby zostać odnalezione u Arnolda Mostowicza, który w swojej książce „Przybysze z gwiazd” wspominał o błyszczącym statku, który osiadł przy południowej części jeziora Titicaca.
Miejscowa ludność, w swych relacjach zdawanych pierwszym hiszpańskim konkwistadorom, mówiła także o tym, że Puma Punku istniało jeszcze wcześniej niż słońce świecące na niebie. Opowiadali o nadludziach, gigantach, bezbożnikach, którzy wobec nieposłuszeństwa i w gniewie Bożym zostali zamienieni w kamienie.
Do dziś archeologowie opierają się na przypuszczeniach i nie wiedzą, kto, jak i po co stworzył tę megalityczną zagadkę…
Ciekawostka: Na ścianach świątyni w Tiahuanaco znajduje się wiele kamiennych głów.
Mówi się, że prezentują one cechy wszystkich ras ludzkości – od wydłużonych czaszek, ludzi noszących turbany, ludzi o szerokich lub cienkich nosach, grubych lub cienkich wargach itd. Jednak niektóre głowy są szczególnie niezwykłe i odmienne – przedstawiają one podobno czaszki „innej rasy”, odkrytew pobliskim obszarze.
Książkę (en) kupisz tutaj kliknij
