Gdy Albert Einstein ogłosił swoją teorię względności, w której twierdził, że światło w próżni ma stałą prędkość, nikt nie zakładał, że mogłoby być inaczej. Jednak teoria tego wybitnego naukowca dopuszcza istnienie hipotetycznych cząstek, są to tzw. Tachiony, które mogłyby się poruszać z prędkością większą niż prędkość światła.
Fundament Einsteina
Już szczególna teoria względności Einsteina, będąca podstawą dla współczesnej fizyki, zakładała istnienie trzech rodzajów cząstek.
Pierwszy rodzaj dotyczy cząstek posiadających masę tzw. bradiony, czyli znane wszystkim neutrony, protony lub elektrony.
Poruszają się one z prędkością mniejszą niż światło i ciężko też jest zwiększyć ich prędkość na tyle, aby mogła równać się z prędkością światła.
Drugą grupę stanowią luksony, czyli cząstki nieposiadające masy, ale mogące poruszać się z prędkością światła.
- fotony
- grawitony
- gluony
Trzeci rodzaj cząstek budzi najwięcej kontrowersji, bowiem dotyczy on cząstek mogących poruszać się szybciej niż światło. Mowa o hipotetycznych tachionach.
Tachiony – cząsteczki szybsze niż światło
Słowo tachion wywodzi się z języka greckiego ταχύς, tachýs, co oznacza szybki, prędki.
Na temat cząstek szybszych niż światło spekulował już ponad dwa tysiące lat temu sam Lukrecjusz. Jednak oficjalnie pojęcie tachionu do świata współczesnej fizyki wkroczyło dopiero w 1962 roku za sprawą Georgea Sudarshana, Olexa Bilaniuka i Vijaya Desphande.
Tachiony są hipotetycznymi cząstkami, które poruszają się z prędkością większą od prędkości światła, czyli większą niż 300 tys. km/s w próżni.
Tachion różni się od zwykłej cząsteczki przede wszystkim tym, że nie może osiągnąć mniejszej prędkości niż ta, którą posiada, nie da się jej ani wyhamować, ani zwolnić nawet jedynie do prędkości światła.
Poza tym w przeciwieństwie do zwykłych cząsteczek, u tachionów wraz ze spadkiem energii wzrasta ich prędkość.
Dzięki temu nawet tachiony z niewielką energią są w stanie poruszać się nieskończenie dużą prędkością.
Aby zatrzymać tachion, należałoby dostarczać do niego nieskończoną ilość energii, co w rzeczywistości jest niewykonalne.
Na uwagę zasługuje również założenie, że możliwe są tachniony posiadające energię dodatnią oraz tachiony o energii ujemnej.
Za pomocą transformacji Lorentza istnieje możliwość dokonania przekształceń tachionów o energii dodatniej na te z energią ujemną.
Hipotetycznie rzecz ujmując cząstki te prawdopodobnie inaczej niż zwykła cząsteczka, odczuwają również czas.
Oznacza to, że dla tachionów czas zostaje odwrócony, skutek występuje przed przyczyną, zostaje zachwiany porządek przyczynowości, o czym pisał kiedyś prof. Grzegorz Białkowski w książce „Stare i nowe drogi fizyki”:
„Koncepcja tachionów jest sporna z czysto teoretycznego punktu widzenia, właśnie z pozornym przynajmniej gwałceniem przez tachiony warunku przyczynowości. Zachwianie owego warunku przyczynowości mogłoby mieć zgubne skutki.”
Zdrowotna energia tachionu
Poza czystą nauką tachiony wciąż pojawiają się w komiksach, fantastycznych filmach i książkach.
Jednak o wiele bardziej kontrowersyjny jest temat wykorzystywania energii tachionów do uzdrawiania.
Zwolennicy tej teorii zakładają, że energia tachionu, która jest nieograniczona, a do tego ma ogromny potencjał w kwestii formowania idealnych form we wszechświecie, może porządkować wewnętrzny chaos w ludzkim życiu, nadając mu nowy ład, porządek i nową, lepszą jakość.
Tachionizowane produkty wykorzystuje się rzekomo do przywracania równowagi i spokoju w ciele oraz rozszerzania horyzontów myślowych i świadomości.
Dzięki wyeliminowaniu wszelkich sprzeczności i chaosu ma być usuwana z organizmu choroba oraz wszystkie nieprzyjemne dolegliwości aż do całkowitego uzdrowienia.
Tachiony wciąż nie są konkretnie opisane przez żadną teorię fizyczną, a ich prawdziwa egzystencja mogłaby wzbudzić więcej problemów, niż mogłoby się wydawać – nagle okazałoby się, że cała teoria względności była nonsensem.
Wielu fizyków twierdzi, że tachiony w ogóle nie istnieją w prawdziwym wszechświecie i na stałe pozostaną jedynie czysto hipotetycznymi cząstkami.
