Badanie archeologiczne pustyni Namib i odkryte tam ryty naskalne sugerują, że wizerunek „roztańczonej” samicy kudu towarzyszył dziewczętom w okresie ich inicjacyjnego osiągania kobiecości. Takie odkrycie rzuca światło dzienne na zapomniane rytuały i praktyki sprzed tysięcy lat.
Intrygujące odkrycie pustyni Namib
Na pustyni Namib, długiej, suchej, rozciągającej się na 2000 km na południowo-zachodnim wybrzeżu Afryki, sztuka rytów naskalnych odkrywa intrygujące wskazówki na temat starożytnych społeczeństw łowiecko-zbierackich, które żyły w tym regionie tysiące lat temu.
Badanie archeologiczne pustyni Namib jest największym badaniem obszarowym, jakie kiedykolwiek przeprowadzono w Namibii, dokumentującym dowody ludzkich reakcji na zmiany klimatyczne i tworzenie unikalnej kultury w środowisku o nadmiernej suchości.
Do najciekawszych archeologicznych zbadanych odkryć naskalnych należy bogactwo sztuki świadczące o wysoce rozwiniętych duchowych wierzeniach myśliwych-zbieraczy oraz kluczowej roli szamanów w ich społecznościach.
Jednak jednym z najbardziej intrygujących rytów jest wizerunek samicy antylopy, znanej jako kudu.
Ma on nie więcej niż 3000 lat, a w badaniu opublikowanym w czasopiśmie Antiquity, archeolog John Kinahan wyjaśnia, że bardzo ważnym dziełem tamtejszych rytów jest zrozumienie rytuałów inicjacyjnych, które miały miejsce w przeszłości, aby pomóc młodym dziewczętom łagodnie przejść w okres pełnej kobiecości:
„Częścią mojej pracy na pustyni Namib jest poszukiwanie dowodów na to, jakie ceremonie mogły mieć miejsce tutaj w przeszłości.
Czterdzieści lat temu natknąłem się na ten wizerunek kudu, który jest wygrawerowany niezwykłą techniką polerowania skał i uderzyło mnie to.
Moje ostatnie badania sugerują, że wizerunki samicy kudu były kluczowe w starożytnych rytuałach inicjacyjnych…”.
Kudu jako wzór do naśladowania
W przeszłości młode dziewczęta ze społeczności łowców-zbieraczy, zamieszkujących regiony pustyni Namib izolowano od reszty społeczeństwa w schroniskach skalnych, gdzie dokonywano ceremonii i rytuałów inicjacyjnych.
W takim „schronie” nauczano młode dziewczyny tego, jak powinny zachowywać się, będąc prawdziwymi kobietami.
Zdaniem archeologa Johna Kinahana wyryty obraz samicy kudu oraz pobliski kamienny krąg są pozostałościami po jednym z takich schronów i świadczą o prawdziwości rytualnych zabiegów inicjacyjnych w tamtym okresie.
Ale co zainspirowało starożytnych artystów do reprezentowania postaci młodej kobiety jako kudu?
Badania archeologiczne wskazują, że ryt samicy kudu symbolizuje szereg rytualnych cech.
Przedstawiona pozycja zwierzęcia przypomina tę, którą kobiety przyjmowały podczas mielenia ziarna i nasion.
Poza tym, na rycie widać kudu z rozdętym brzuchem, co wskazuje ciążę.
Obraz ten sugeruje, że w starożytności prawdziwa kobiecość była ściśle związana z płodnością.
Zdaniem archeologa badającego związek między wizerunkiem tego zwierzęcia a kobiecością tkwi w reprezentowanych pozytywnych, społecznych wartościach.
Samica kudu była przedstawiana jako wzór do naśladowania dla młodych dziewcząt, ponieważ jako zwierzę jest ona niezwykle towarzyska, ale i posłuszna.
Dobrze opiekuje się swoim potomstwem oraz słucha się i współpracuje z męskimi osobnikami.
Chociaż współcześnie trudno zrozumieć takie powiązania, Kinahan uważa, że to naskalne dzieło jest ważną częścią szamańskiego systemu wierzeń starożytnych społeczeństw myśliwych i zbieraczy pustyni Namib.
Prawdopodobnie to właśnie wielkie szamańskie autorytety stworzyły to dzieło i odgrywały kluczową rolę w ceremoniach, podczas których młode dziewczęta przekraczały próg kobiecości.
